ΠΛΥΝΤΗΡΙΑ... ΕΣΤΕΤ

Επειδή πολύ λόγος έγινε για την αθλιότητα του δημοσιογράφου της Καθημερινής Στέφανου Κασιμάτη εις βάρος της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, σπεύδω να καθησυχάσω τους άναυδους και ανησυχούντες! Άθλιος και χυδαίος ήταν πάντα. Ταυτόχρονα δε, και από τους πρώτους που έσπευσαν να δώσουν «πολιτική οντότητα» στο κόμμα των ναζιστών και των εγκληματιών. Και όχι με μισόλογα και στα μουλωχτά. Στα ίσια! Μάστορας στο «ξέπλυμα» από παλιά. Σε χρόνους «ανύποπτους». Από τότε, από το μακρινό 2015 που μας ζητούσε (πάντα… βαθυστόχαστα) να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Χρυσή Αυγή, γιατί, χάριν αυτής δίνεται η ευκαιρία στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς… Ακριβώς έτσι!

Εκείνο το άρθρο του Κασιμάτη σηματοδοτούσε την απαρχή μίας «μεταμοντέρνας» επίθεσης στην Αριστερά, στόχος της οποίας δεν ήταν το περιεχόμενο των –ένθεν, κακείθεν– πολιτικών της, αλλά η «αποκαθήλωση της ηθικής» της. Η σπίλωση της Ιστορίας της. Η βεβήλωση των αξιών της. Και ο πιο πρόσφορος (μα και… προσοδοφόρος) τρόπος για να πετύχει κάτι τέτοιο, ήταν να συσχετιστεί με την ακροδεξιά και τους κομματικούς εκφραστές της. Προσπάθεια που επιμελώς και αδιαλείπτως συνεχίζεται μέχρι της μέρες μας. Απλά, η τωρινή της «ένταση» ξεπερνάει τις ιστορικές αλχημείες και τα πολιτικά «ξεχειλώματα» και διαρρέει στον δημόσιο λόγο με απασφαλισμένες όλες τις βαλβίδες λάσπης και συκοφαντίας.

Γιατί, όσο και αν «μόχθησε» να πείσει το κοινό του ότι η Αριστερά είναι το μεταπολιτευτικό καρκίνωμα, αυτή που ανέχεται την πολιτική βία, αυτή που υπερασπίζεται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, αυτή που εμποδίζει τη λειτουργία των επιχειρήσεων… ο βαθμός πειστικότητας των επιχειρημάτων του δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει στα ύψη που ήλπιζε και προσδοκούσε. Βλέπετε, με «εργαλεία» την εμπάθεια, την αλαζονεία και την έπαρση δύσκολο να «στηρίξεις» κατηγορίες. Το πολύ-πολύ να ρετουσάρεις ιστοριούλες από το μετεμφυλιακό πάνθεον.

Η διολίσθηση του Κασιμάτη στη ρητορική της Χρυσής Αυγής ήταν προδιαγεγραμμένη. Το πιστοποιούν δεκάδες «εδάφια» της αρθρογραφίας του, με πρώτο και καλύτερο (επιτομή, θα έλεγα) εκείνο της υπεράσπισης της πράξης του χρυσαυγίτη τραμπούκου εις βάρος της Λιάνας Κανέλλη. Το επαναφέρω προς επίρρωση: Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάκτυλο της πολιτικής ευπρέπειας και ας κοιτάξουμε πού έχουμε φθάσει: στις παρέες σας, εκεί όπου μιλάτε ελεύθερα, πόσοι είναι εκείνοι που ευχαριστήθηκαν την προεκλογική μπούφλα που έφαγε η Λιάνα Κανέλλη από τον Ηλία Κασιδιάρη, αλλά ντρέπονται ή φοβούνται να το πουν παραέξω;

Αποκαλυπτικός ως προς τις «παρέες» και τους «κύκλους» του, ο Κασιμάτης (και το… στυλ του), δεν κάνει τίποτε άλλο από το να απενοχοποιεί τον συρφετό και την πλέμπα του δημοσιογραφικού περιθωρίου, παρέχοντάς του «αστική κάλυψη» και «νομιμότητα». Και μια «συμμαχία», διόλου (τελικά) ανίερη!

---