Ο Αντώνης των δικών μας «λατρειών», δοσμένος και αφοσιωμένος στον μεγάλο του έρωτα τον ΑΟΚ, καταγράφεται στην τοπική μας ιστορία ως μία από τις πιο «ευρύχωρες» και αγαπημένες της μορφές. Ασυνόρευτη. Τον Αντώνη τον αγαπούσε το ίδιο ο πλανόδιος πωλητής και ο καταστηματάρχης της Ομόνοιας. Ο γιατρός και ο περιπτεράς. Η γυναίκα πίσω από τις Καμάρες και ο ιερέας της ενορίας. Τα πιτσιρίκια και οι παππούδες. Το αδέσποτο «αληταριό» και ο ευυπόληπτος δικηγόρος. Ο μπάτσος και ο αναρχικός…
Έχω ταξιδέψει μαζί του στα «πέρατα» των ελληνικών γηπέδων. Ώρες ολόκληρες μέσα σε ντουμανιασμένα λεωφορεία με σκυλάδικα άσματα και αρσενικές εκτονώσεις. Με καζούρες και λοταρίες. Με μπύρες και ορμονικά ξεσηκώματα. Γιάννενα και Καστοριά. Αθηναϊκό και Πανιώνιο. Τρίκαλα και Κολινδρό. Τούμπα και Καυτατζόγλειο. Σε πέταλα με τσιμεντένιες κερκίδες. Σε στάδια λεηλατημένα. Σε «ζώνες εμπόλεμες». Με καπνογόνα, με σημαίες, με κασκόλ…
Ο Αντώνης, στόφα μιας παμπάλαιας λαϊκότητας, θα «γαλουχήσει» με τον τρόπο του δυο, τρείς και τέσσερις «γενεές ΑΟΚτσήδων». Το όνομά του θα συνδεθεί εξ ολοκλήρου με τις διαδρομές της ομάδας. Μαζί της θα «βασανίζεται», μαζί της θα «αρρωσταίνει». Εκεί. Στα «πάνω» της και στα «κάτω» της. Στις «απανεμιές» και τις «φουρτούνες» της. Πέρα-δώθε στο ταρτάν. Δρομέας ταγμένος σε μία συλλογική περιπέτεια άδολων παθών και ειλικρινών εξάψεων…
Ο Αντώνης, μύθος ισότιμος και ισοδύναμος των «γηπεδικών μας ηρώων», θα υπερβεί τα όρια της γραφικότητας. Έχοντας «μετά αληθείας» τακτοποιήσει τους ρόλους του, θα δίνει μοναδικές «κυριακάτικες παραστάσεις». Χωρίς καμία υπερβολή, χωρίς καμία επιτήδευση. Ατόφιος και αξεπέραστος…
Ο «Γαρίδας» μας δεν μένει πια εδώ. Στα περιστέρια του δεν έμεινε κουράγιο για να πετάξουν. Σήμερα οι ουρανοί είναι γι’ αυτόν. Και είμαι σίγουρος, καθώς θα φεύγει προς τα πάνω, θα ανεμίζει στα χέρια του τη σημαία του ΑΟΚ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου