Προφανώς, ούτε ο Κωστής ούτε η Δήμητρα έχουν φήμη… αρτοποιού, αλλά από «κοσκίνισμα»… μανούλες! Αλλά επειδή θέλω να είμαι και δίκαιος, πρωτομάστορας στο είδος είναι ο Κωστής. Απότοκο μιας «κληρονομιάς» που παραπέμπει ευθέως στον πολιτικό και ιδεολογικό του χώρο και ουχί βεβαίως στη σχέση της οικογένειάς του με τα… άλευρα.
Επειδή όμως και το «αντίπαλο δέος» παρουσιάζει χτυπητές αδυναμίες στο… ζύμωμα, μοιραίο είναι να παρα-σέρνεται και αυτό σε ανούσιες επικοινωνιακές κόντρες, εκθέτοντας με αυτόν τον τρόπο τις πολιτικές του ανεπάρκειες και τις διοικητικές του δυσλειτουργίες. Άλλως πώς, να… αυτο-καρφώνεται!
Μπορεί όμως ο «σύντροφος» Κωστής να «πατάει» επάνω στη διετία της κυρίας Τσανάκα για να στηρίξει την (όποια) κριτική του προς αυτή; Μπορεί να θέτει τώρα χρονικά περιθώρια «ανοχής» και μάλιστα τέτοια που να του δίνουν άλλοθι (και ευκαιρίες) για «επιπλήξεις» και «χωσίματα»; Θεσμικά, ναι. Θα πρόσθετα δε, ότι μία τέτοια τακτική πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των «καθηκόντων» του.
Το (μεγάλο) πρόβλημα με τον Κωστή Σιμιτσή είναι ότι στην (εν πολλοίς ορθή) κριτική του, δείχνει να «ξεχνάει» τα… οκτάχρονα της δικής του θητείας. Δείχνει να «σβήνει» τα δικά του (δίχρονα; τρίχρονα;) διοικητικά «μπουσουλήματα». Κυρίως; Δείχνει σαν να «έρχεται» από ένα παρελθόν «αυτοδιοικητικού οργασμού», τέτοιο που, εκτός από «πετυχημένο» να τον καθιστά και… άτρωτο.
Φυσικά, ο αντίλογος είναι τόσο επιφανειακός (για να μην πω «της πλάκας») που του δίνει ακόμη περιθώρια να «μιλάει» και να συγκρίνει. Άσχετα αν ο «καυγάς» γίνεται για «ένα πουκάμισο αδειανό». Για ένα… τίποτα!
Προβλέπω ότι το σκηνικό αυτής της (ξεκάθαρα επικοινωνιακής) αντιπαράθεσης θα είναι το «αλατοπίπερο» μιας πεζής και άνευρης πραγματικότητας. Και ως «καρύκευμα» θα τονώνει για λίγο το «άγευστο» της καθημερινότητας. Μέχρις εκεί. Όλα τα άλλα, για να ’χάμε να λέγαμε. Ή να… κοσκινίζαμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου