Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017

ΤΑΞΙΚΕΣ ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΕΣ

Ένα μόνο πράγμα τού «έπρεπε» του τραγικού δυστυχήματος που συνέβη στην Ύπατο των Θηβών: η σιωπή! Όχι μόνο ως ένδειξη σεβασμού στη μνήμη των νεκρών (θυμάτων και «θυτών»), αλλά κυρίως, ως μία πράξη συλλογικού επαναπροσδιορισμού και άσκησης αυτογνωσίας. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά γίναμε μάρτυρες ενός ιδιάζοντος και ανεξέλεγκτου μιντιακού κανιβαλισμού, τα δείγματα του οποίου περιγράφουν με απόλυτη σαφήνεια τη χρόνια σήψη και παρακμή που μαστίζει αυτήν τη χώρα.

Λαός απαίδευτος, ακαλλιέργητος, πνιγμένος βαθιά μέσα στη λανθάνουσα «εθνική του υπεροψία» και τις νεοελληνικές του παραδοξότητες, αναζητεί συνεχώς «ευκαιρίες» για να εκφράσει το ιδεολόγημα εκείνο που, για δεκαετίες τώρα, τον γαλουχεί και τον συνεπαίρνει: το αποκρουστικό και μοιραίο, «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»! Αυτόν τον εν δυνάμει φασισμό που τον αγριεύει και τον βαρβαροποιεί.

Καμία διάθεση δεν είχα να «σκαλίσω» μία υπόθεση αβάσταχτου πόνου. Παρά τις «προκλήσεις» που διαδέχονταν η μία την άλλη. Παρά τους «θορύβους» και το «αχαλίνωτο» των ερμηνειών και των τεκμηριώσεων. Παρά τους πομπώδεις συναισθηματισμούς και την «από αέρος» θλίψη. Παρά τις τυμβωρυχίες και τις αθλιότητες. Προσπάθησα να αντισταθώ και να «ησυχάσω». Το είχα περισσότερη ανάγκη.

Μέχρι που ήρθε αυτός ο ανεκδιήγητος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Μανιός και με… ξεσήκωσε! Το δυστύχημα, είπε, εμπεριέχει το ταξικό στοιχείο! Το άκουσα και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Μα αυτός, εκεί, ακάθεκτος: τι να πω, επειδή ήταν παιδί πλουσίου είχε καλό αυτοκίνητο ή επειδή ήταν παιδί πλουσίου, δεν είχε μάθει να σέβεται τη ζωή των άλλων;

Αισθάνθηκα ντροπή. Ξέρετε, όταν μέσα σου «κουβαλάς» μνήμες και αξίες από μία «άλλη Αριστερά», αυτά που ακούς από τους (υποτιθέμενους) εκπροσώπους της, σου στραπατσάρουν όνειρα και ελπίδες που χρόνια ολόκληρα «έχτιζες» με μόχθο και υπομονή. Και με μία σεμνότητα που έμοιαζε να σε «καθοδηγεί» και να σε «προστατεύει» από παλιά.

Όχι, δεν πρόκειται για «διάψευση». Κανένας Νίκος Μανιός δεν είναι ικανός να «εκπροσωπήσει» τα νάματα της ουτοπίας. Αυτά παραμένουν άτρωτα και –ευτυχώς– επίμονα και πεισματικά. Σιγά μην «παραδοθούν»  και μην υποκύψουν στις ανοησίες, τις αφέλειες και τις γλαφυρότητες. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, μία ήττα την «τρως». Και πιστέψτε με, δεν φτάνει καθόλου εκείνο το αυθόρμητο και από καρδιάς «άι σιχτίρ» που εκστόμισα ακούγοντάς τον. Δεν «γιατρεύεται» ο καημός με αναθέματα και εκτονώσεις. Το πολύ-πολύ να σου επουλώσει για λίγο το τραύμα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου