Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

ΠΡΟΣ ΕΚΔΟΤΗ

Το ότι ο εκδότης και δημοσιογράφος Γιώργος Γανίτης υποστηρίζει (και υπερασπίζει) «θερμά» τη Δημοτική Αρχή, δεν νομίζω ότι χρειάζεστε εμένα για να το μάθετε. «Βοούν» τα σχόλια, οι απόψεις και τα ρεπορτάζ στα Μέσα που διαχειρίζεται. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι απαραίτητα και «κακό». Σωστότερα, δεν θα ήταν απαραίτητα και «κακό» αν ο ίδιος φρόντιζε να «κρατάει» (αραιά και πού) και κάποια «απόσταση ασφαλείας» από τις… δημαρχιακές κουτσουκέλες. Κάτι τέτοιο θα προσέδιδε ίσως μεγαλύτερη αξιοπιστία και κύρος στα δημοσιεύματά του. Ενδεχομένως, και μία «δόση» αμεροληψίας, ικανή να «ανταμείψει» τη μακροχρόνια πορεία του στην τοπική δημοσιογραφία. Αυτά όμως αφορούν στον ίδιο και λόγος δεν μου πέφτει.

Από τη άλλη, το «είδος» της δημοσιογραφίας που ασκεί σήμερα ο Γιώργος Γανίτης μάς αφορά όλους. Όχι τόσο για το «τεχνικό» της μέρος –αναμφισβήτητα αξιοπρεπές και ευανάγνωστο– αλλά κυρίως γι’ αυτό καθ’ αυτό το περιεχόμενό της. Στην προκειμένη περίπτωση, η επιλογή-ρίσκο του Γιώργου Γανίτη να «σταθεί» επικοινωνιακά στο «πλευρό» της Δημοτικής Αρχής (σχέση που λίγο απέχει από το να τον χαρακτηρίσει, βασιλικότερο της… βασιλίσσης) υποβιβάζει το δημοσιογραφικό του κύρος στην κατηγορία ενός «άτυπου» συντάκτη δελτίων Τύπου.

Ταυτόχρονα, πρέπει να ομολογήσω ότι η προσπάθειά του να ανταποκριθεί στις «ανάγκες του ρόλου» του είναι εξόχως δύσκολη και κοπιαστική. Το να καλείσαι (σχεδόν καθημερινά) να «βαφτίζεις» το… κρέας, ψάρι, είναι κάτι παραπάνω από «εργασιακός κάματος». Είναι άθλος και επίτευγμα μέγα! Το θέμα είναι αν επιτυγχάνεται η… αλχημεία! Και φυσικά, αν ο προσερχόμενος αναγνώστης έχει την ικανότητα να «μυρίσει» τις… τοξίνες της «βάφτισης»!

Εκεί είναι που το «χάνει» ο Γιώργος. Όσο ταλέντο κι αν επιστρατεύει και όσο πάθος. Έτσι και αλλιώς, τα όρια της «συνηγορίας» του είναι περιορισμένα. Και οι «αγορεύσεις» του εν πολλοίς αίολες. Γι’ αυτό και πολλαπλά εκτεθειμένος.

Όπως εκτέθηκε τις προάλλες με την «ιστορία» της αξιοποίησης του αναστηλωμένου Μεντρεσέ. «Κρεμασμένος» από τις προχειρότητες και τις αυθαιρεσίες που εκστομίστηκαν στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου και ορμώμενος από την (πολλαπλώς εκπεφρασμένη) «αντιπάθειά» του για το κτίσμα αυτό καθ’ αυτό, ταυτίστηκε πλήρως με την επωδό της κυρίας Τσανάκα. Ποια; Ότι ο Σύλλογος Μικρασιατών δεν θέλει να στεγαστεί εκεί το Μουσείο του Προσφυγικού Ελληνισμού!

Φευ! Την επομένη ακριβώς, ο Σύλλογος Μικρασιατών διέψευσε κατηγορηματικά την «είδηση» (ή μήπως τους… ευσεβείς πόθους;), τονίζοντας χαρακτηριστικά: Ο Σύλλογος μας, όχι μόνο προσδοκά να στεγάσει το Μουσείο Προσφυγικού Ελληνισμού στο αναστηλωμένο κτίριο του παλιού «Μεντρεσέ», αλλά η μεταστέγαση πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό, αφού το Μουσείο δεν μπορεί να παραμείνει πλέον στο φιλόξενο ιδιωτικό χώρο όπου γεννήθηκε και διέγραψε εξαιρετική πορεία από το 2012 μέχρι σήμερα.





Σημασία δεν έχει το «τάπωμα». Με δεδομένη την «πίστη» του προς τη Δημοτική Αρχή (και με τα όσα αυτή «παράγει» επικοινωνιακά), βέβαιο είναι ότι ο Γιώργος Γανίτης θα βρεθεί κι άλλες φορές στη δυσάρεστη θέση να διαψεύδεται από τα γεγονότα. Σημασία έχει να «κοντρολάρει» ο ίδιος τις προσωπικές του εμμονές και να αποστασιοποιηθεί από τις ιδεοληψίες που τον διαπερνούν και τον παρασέρνουν. Μπας και καταφέρει έτσι να αποτρέψει τις όποιες «παρερμηνείες» συνοδεύουν την… αφοσίωσή του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου