Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΙ



Ούτε γνωρίζω, ούτε και «καίγομαι» για να μάθω τι είναι αυτό που, συχνά – πυκνά, «διαταράζει τις σχέσεις» του Σωματείου των Εργαζομένων του Νοσοκομείου με τον Διοικητή του. Όχι γιατί παραβλέπω ή αδιαφορώ για τα προβλήματα που τυχόν θα υπάρχουν εκεί, αλλά επειδή μου είναι αποκρουστικός ο συνδικαλισμός που εκφράζει και «εξυπηρετεί» η κυρία Πετράκη! 

Τι κάνει τον «συνδικαλιστικό τύπο» της κυρίας Πετράκη, αναξιόπιστο και αντιπαθή; Πριν απ’ όλα, η απόλυτη ταύτισή του με τους κομματικούς μηχανισμούς. Ειδικά δε στη περίπτωση της προέδρου του Σωματείου των εργαζομένων στο Νοσοκομείο, η ταύτιση αυτή προεκτείνεται και σε ακόμη χειρότερες «ταξικές επιμειξίες», μιας και υπήρξε από τις πρώτες που «προσαρμόστηκε» (άνετα και ιδανικά) στον εσμό του χειραγωγημένου από τις κυβερνήσεις συνδικαλισμού. Εν προκειμένω, του πιο ευτελούς και απαξιωμένου που γνώρισε το εργατικό κίνημα της χώρας. Από Ραυτόπουλους και Πρωτοπαπάδες μέχρι Πολυζωγόπουλους και Παναγόπουλους.

Ως «παίκτρια» στο άθλημα που «έστησε» (ομολογώ εξαιρετικά) ο εργατοπατερισμός του ΠΑΣΟΚ, η κυρία Πετράκη συνετέλεσε (λίγο ή πολύ, αδιάφορο) και στα όσα επακολούθησαν του ευτελισμού. Ήγουν, να χαθεί εντελώς η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στους συνδικαλιστές και τους φορείς τους, να θεωρείται μάταιη οποιαδήποτε μορφή διεκδίκησης και αγώνα, οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες να αποκτούν χαρακτηριστικά «πρωινής γυμναστικής» (προφανώς για να ευτελιστούν), και γενικά, να «σέρνεται» παντού μιζέρια και ανυποληψία.

Με όλο αυτό το «φορτίο» στις πλάτες της και με το «ιδεολογικό» της παρελθόν να μη μπορεί να την «βοηθήσει» καθόλου σε ποθούμενους «εξαγνισμούς», η κυρία Πετράκη... παίζει τα συνδικαλιστικά της ρέστα! Μόνο που τα «πονταρίσματά» της μοιάζουν εξόχως αφερέγγυα και ιδιοτελή. Τόσο που να την καθιστούν και μη... ανταγωνιστική!

Επιμένοντας σε νοοτροπίες και πρακτικές που παραπέμπουν στους τσαμπουκάδες των Φωτόπουλων, των Μπαλασόπουλων και των Καλφαγιάννηδων, το μόνο που καταφέρνει η κυρία Πετράκη, είναι να εκθέτει τον εαυτό της και στον κίνδυνο του «γραφικού». Όχι πως (εδώ που φτάσαμε) δεν είναι μία φυσιολογική εξέλιξη, άλλα όταν αυτή συνοδεύεται και από έμφυτες ανεπάρκειες, τότε, διόλου παράξενο, να ελλοχεύει και ο κίνδυνος της... μωρίας!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου