Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ



Παρακολουθώ με ιδιαίτερη προσοχή τις εξελίξεις με τους εργαζόμενους της Βιομηχανίας Φωσφορικών Λιπασμάτων, τη στάση της εργοδοσίας απέναντί τους και γενικά όλα όσα περιστρέφονται και αφορούν στο θέμα που έχει προκύψει. Μία «παρακολούθηση» όμως που εστιάζει περισσότερο στην «πολιτική προϊστορία» της λειτουργίας του εργοστασίου και το πώς αυτή επηρέαζε τις σχέσεις με την κοινωνία της πόλης. Γιατί, γνωστό τοις πάσι, μία τέτοια συζήτηση απουσίαζε εντελώς από τον δημόσιο διάλογο. Άλλωστε, ήταν κάτι που μέχρι χθες βόλευε και εξυπηρετούσε και τις δύο πλευρές.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι εργαζόμενοι πληρώνουν σήμερα τη μακροχρόνια «εργασιακή ειρήνη» που, με τη σύμφωνη (και σιωπηλή τους) γνώμη, είχαν επιβάλει οι «πολιτικές» της επιχείρησης. Από την περίοδο που «αλώνιζαν» οι διαχειριστές της κρατικής εξουσίας μέχρι σήμερα που… ιδιωτεύει στα χέρια ενός (ακόμη) βλασταριού της… ελεύθερης αγοράς. Επί αυτών (και άλλων τινών), ας μου επιτραπούν λοιπόν μερικές σκέψεις, που ναι μεν δεν μοιάζουν να «συμβαδίζουν» με τις σημερινές αγωνίες των εργαζόμενων, αλλά ως ένα βαθμό συνθέτουν το παζλ της κρίσης.

Πριν απ’ όλα, ας μη μας διαφεύγει το γεγονός της στελέχωσης του εργοστασίου και το πώς μεθοδεύονταν οι προσλήψεις. Ο τρόπος, δηλαδή, με τον οποίο επανδρώθηκε εργατικά η ΒΦΛ. Με απλά λόγια, ο κομματικός χαρακτήρας που είχαν οι διορισμοί. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν δεν ήσουν δεξιός και «δικός τους παιδί» (ενίοτε και κομματικά στρατευμένος), οι δυνατότητες να βρεις δουλειά στο εργοστάσιο ήταν τόσες όσες ενός κομμουνιστή να αποκτήσει… περίπτερο! Αυτή και μόνον η πρακτική, εκτός από τις αλγεινές εντυπώσεις που μετέφερε στον «κοινωνικό περίγυρο», δημιουργούσε και ένα καινούριο «είδος ταξικότητας», το οποίο μετάλλαζε τον εργαζόμενο σε… υποτακτικό και άφωνο (ενίοτε και… φερέφωνο) δουλικό της «εργοστασιακής ιδεολογίας». Πόσο μάλλον όταν η μισθολογική κλίμακα «αναβάθμιζε» τον βιομηχανικό εργάτη σε βολεμένο μικροαστό!

Αυτή η «ταξική διαφορετικότητα» –που ουσιαστικά «καθοδήγησε» στη σταδιακή απομάκρυνση των εργαζομένων της ΒΦΛ από τους κοινωνικούς αγώνες και συνέβαλε στην κραυγαλέα αποχή τους (μα και απάθεια) από κάθε τι που απασχολούσε την πόλη και τους κατοίκους της– είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί η «έξωθεν καλή μαρτυρία» και να απαξιωθεί πλήρως η συνεισφορά και ο ρόλος των εργαζομένων. Πόσο μάλλον εκείνος των συνδικαλιστών-εργατοπατέρων. Και κάπως έτσι, «πέταξε το πουλί» της αλληλεγγύης!

Αν μέσα σε όλα αυτά προστεθεί και το μείζον ζήτημα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης (για το οποίο οι «άμεσα ενδιαφερόμενοι» είχαν… καταπιεί τη γλώσσα τους), ο καθένας μπορεί να καταλάβει γιατί το εργοστάσιο και οι εργαζόμενοι σε αυτό δεν κατάφεραν ποτέ να «γειωθούν» με τους κοινωνικούς και πολιτικούς ρυθμούς, καθότι εγκλωβισμένοι μέσα σε έναν ιδιόμορφο «εργατικό ελιτισμό» και  συνδικαλιστικό φετιχισμό.

Αποτέλεσμα όλων αυτών; Όταν πλέον άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και το εργοστάσιο «όδευε» ολοταχώς προς τη… νεοφιλελευθεροποίησή του, το «αγωνιστικό μοντέλο» των εργαζομένων αποδείχθηκε ανίκανο να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Συνδικαλιστές-βαρίδια, εν κρυπτώ (και… εξ απορρήτων) τακτισμοί, υποχωρήσεις, βαθειά άγνοια των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, ατομικισμοί και ιδιοτέλειες, συνέθεταν το κλίμα της… παράδοσης!

Από ‘δω και πέρα πια, μένει να αποδειχθεί αν θα είναι και οριστική…

Υ.Γ.: Πέραν όλων τούτων, οφείλω να αναγνωρίσω (και να εκτιμήσω) τη στάση του σημερινού προέδρου του Σωματείου των Εργαζομένων στη ΒΦΛ. Σοβαρός, συνεπής και πάνω απ’ όλα μετρημένος, ο Νίκος Βογιατζίδης αποδεικνύει στην πράξη πόσο διαφορετικά θα ήταν πιθανόν τα πράγματα, αν οι προκάτοχοι του «βάδιζαν» στην ίδια συνδικαλιστική αντίληψη και πορεία. Κι αν οι διάφοροι συνδικαλιστές τύπου Τσιμενίδη και Παπαντίδη είχαν την ίδια «αίσθηση του καθήκοντος» με αυτόν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου