ΚΑΙ ΜΕΣΑ Σ' ΟΛΑ... ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ(Σ)!

Όταν ένα πράγμα δεν το κατέχεις, ή το αφήνεις να πάει στο καλό, ή, όταν καταπιάνεσαι με αυτό, μοιραία τσαλαβουτάς στην προχειρότητα, στην τσαπατσουλιά και την αφέλεια. Κι όταν τη «γύμνια» και την ασχετοσύνη σου, φτάνεις στο σημείο να την «επενδύεις» σε θέματα που άπτονται του Πολιτισμού, τότε το «ξεβράκωμα» αποκτά διαστάσεις… επικές! 

Παρά Πόδας λοιπόν, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους! Κι αφού την εκφραστική πατατιά την «ξεπέρασαν» με το επιχείρημα του (Θεέ και Κύριε)… λογοπαίγνιου, ρίχτηκαν στα «βαθιά» της τέχνης και της μουσικής! Ποιοι; Οι μέχρι χθες εξαφανισμένοι από γεγονότα αυτού του περιεχόμενου και αυτής της αισθητικής. Γιατί, μικρός ο τόπος και γνωστά τα «έργα και οι ημέρες» του καθενός!

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, γιατί, εκτός από το αφελές του πράγματος, εδώ πλέον καραδοκεί και ο κίνδυνος της απαξίωσης του πολιτιστικού προϊόντος και (ακόμη χειρότερο) των ίδιων των καλλιτεχνών. Γιατί, κακά τα ψέματα, όταν εκλείπει ο σεβασμός, η γνώση, η εμπειρία και η ειλικρίνεια και όταν η διοργάνωση «πάσχει» σε στίγμα και ταυτότητα, αυτό που μένει να κυριαρχεί είναι ο αρπακολισμός και το… πολιτικό ξεφάντωμα που τον συνοδεύει!

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι συναυλίες στο Στρατόπεδο Ασημακοπούλου (κάτι σαν… νεοσύστατος θεσμός) διαπερνούνται από μια ατμόσφαιρα… πανηγυριού! Η μεγάλη χρονική διάρκεια, η ακαταλληλότητα του χώρου, το αισθητικό μπάχαλο, η αοριστία των εκδηλώσεων, το θεματικό έλλειμμα και η εν γένει οργανωτική προχειρότητα και τσαπατσουλιά, ελάχιστα συνάδουν και συνοδοιπορούν με την ποιότητα των συμμετεχόντων καλλιτεχνών. Για να μην πω ότι σε μεγάλο βαθμό μπορεί να την υπονομεύουν κιόλας!

Εκτός όμως από αυτά, η πρωτοβουλία της Δημοτικής Αρχής καταγράφει και το εξής… ανησυχητικό: να δοθεί η εντύπωση σε ορισμένους ότι μπορούν να ανατρέψουν την «πολιτιστική αδεξιότητα» της παράταξής τους και να (μωρο) φιλοδοξούν να… πάρουν το παιχνίδι επάνω τους! Ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό και εκείνη τη «σοφή» πολιτική απόφαση της κυρίας Τσανάκα να ανανεώσει την εμπιστοσύνη στον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Φεστιβάλ Φιλίππων! Διαισθανόμενη προφανώς τότε την ανικανότητα των… οικείων!

Εν κατακλείδι: ο δήμος δεν είχε καμία μα καμία δουλειά να «ξανοιχτεί» σε έναν καινούριο θεσμό. Όφειλε (και οφείλει) να αφοσιωθεί, να προστατέψει και να βελτιώσει τις «μεγάλες της κληρονομιές»: το Φεστιβάλ Φιλίππων και το Φεστιβάλ Παπαϊωάννου. Άντε και το Cosmopolis για τον… λαογραφικό φραμπαλά! Κάθε άλλη κίνηση και κάθε άλλη πρωτοβουλία ενέχει τον αγιάτρευτο εγωισμό των τοπικών παραγόντων. Αυτήν τη μάστιγα (και την κατάρα μαζί) να θέλει ο κάθε αυτοδιοικητικός να «αφήσει κάτι πίσω» του για να τον… θυμούνται!