ΠΕΡΙ... ΓΚΕΤΟΠΟΙΗΣΗΣ

Με ένα μακροσκελές δελτίο Τύπου, η Δημοτική Αρχή (και όχι ο δήμος Καβάλας, όπως λανθασμένα υπογράφεται) «προσπαθεί» να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους αρνείται τη μετεγκατάσταση των προσφύγων στο Στρατόπεδο Ασημακοπούλου. Φιλότιμη προσπάθεια, δεν λέω, αλλά ταυτόχρονα έωλη και «γυμνή» από επιχειρήματα. Τόσο, που να καθιστούν το όλο πόνημα ανίσχυρο και ανοχύρωτο σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Πλην εκείνης ίσως που έχει να κάνει με την κριτική που ασκεί στην κεντρική εξουσία και τις υποσχέσεις της. Μία «κόντρα» όμως που τείνει να εξελιχθεί σε πολιτικό άλλοθι εγγενών (και διαχρονικών) ανικανοτήτων της τοπικής διοίκησης.

Ας προσπαθήσουμε όμως να «μπούμε» στο (όποιο) «πνεύμα» του δελτίου Τύπου. Γράφει ο συντάκτης (ή η συντάκτης) του:

Η «γκετοποίηση» ξένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων, με διαφορετικά ήθη, έθιμα, κουλτούρα και θρησκεία είναι από μόνο του ένα γεγονός καταδικαστέο. Αυτή η «γκετοποίηση» λαμβάνει ακόμη πιο δραματικές διαστάσεις, όταν συντελείτε εντός αστικού ιστού. Αδικεί τους ίδιους και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα προσπαθεί   να λύσει. Είναι παγκοσμίως κοινωνιολογικά αποδεδειγμένο. Εξάλλου η ορολογία «γκέτο» απαντάται σε αστικούς ιστούς παγκοσμίως…

Παρατήρηση πρώτη: με δεδομένη την «καταδίκη» των γκέτο και της γκετοποίησης από τη Δημοτική Αρχή, εύλογα γεννάται το ερώτημα: είναι ή όχι μορφή γκετοποίησης η (στρατιωτικού τύπου) εγκατάσταση των προσφύγων στο Εσκί Καπού; Αν ναι, γιατί δεν «καταδικάζεται» ευθέως για να πάμε παρακάτω;

Παρατήρηση δεύτερη: δεν μπορώ να γνωρίζω σε ποια παραδείγματα «γκετοποίησης εντός αστικού ιστού» αναφέρεται ο συντάκτης

του δελτίου Τύπου (και καλό θα ήταν να μας… διαφωτίσει), άλλα σε παγκόσμια κλίμακα η κοινωνική (και πολιτική) «ποικιλία των γκέτο» είναι τόσο μεγάλη και… δαιδαλώδης, που οποιαδήποτε σύγκριση (και πολύ περισσότερο, ταύτιση) με αυτά που ενδεχομένως προκύψουν από την παρουσία των (βαριά-βαριά) τριακοσίων προσφύγων, είναι από απλουστευτική έως αφελής. Ενίοτε και ύποπτη και παραπειστική.

Παρατήρηση τρίτη: γιατί άραγε ο συντάκτης (κατ’ επέκταση και η κυρία Τσανάκα) «επιμένει» στα «επιβαρυμένα» παραδείγματα; Το ρωτάω γιατί υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις όπου οι καλά οργανωμένες και σχεδιασμένες εντάξεις προσφύγων, αποτελούν σήμερα πρότυπα ενσωμάτωσης που αποδίδουν πολλαπλά οφέλη στις τοπικές κοινωνίες.

Παρατήρηση τέταρτη: αν τα περί «γκετοποίησης» αναλύονται μέσω φοβικών συνδρόμων και ιδεοληψιών, δεν χρειάζονται νομίζω «αποδείξεις» μέσω (και καλά)… κοινωνιολογικών προσεγγίσεων. Αρκεί ένα «δεν γουστάρουμε ξένους στα πόδια μας». Υπάρχει λόγος να παραχωρούμε την ειλικρίνειά μας στα ξεσαλωμένα ερπετά της ακροδεξιάς;

Παρατήρηση πέμπτη (και τελευταία): επειδή λίγο-πολύ οι περισσότεροι «οριζόμαστε» από ένα «προσφυγικό νήμα», επειδή οι «μικρές μας ιστορίες» είναι μπολιασμένες από κοινωνικά γκέτο (ποιος ξεχνάει τις γειτονιές των καπνεργατών;), επειδή ακόμη και στα γκέτο μπορεί να παραχθούν σπουδαία γεγονότα (να μιλήσουμε για τις μουσικές τους;), ας τελειώνουμε πια με αυτήν τη δαιμονοποίηση. Γιατί, όσο τη διατηρούμε στη δημόσια συζήτηση, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αναθερμάνουμε και να αναζωογονούμε τα βαρβαρικά ένστικτα των καθ’ ημάς αγριάνθρωπων. Και μόνο…