Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016

ΥΠΟΚΡΙΣΙΕΣ



Η άρνηση του δήμου Καβάλας να αποδεχθεί το αίτημα της μετεγκατάστασης των προσφύγων από το Εσκί Καπού στο Στρατόπεδο Ασημακοπούλου «περιγράφει» με απόλυτη σαφήνεια την (ολοκληρωτική) ταύτιση της Δημοτικής Αρχής με όλο αυτό το ακροδεξιό κοπάδι που έχει ξεχυθεί τους τελευταίους μήνες στο διαδίκτυο, βρομίζοντάς το με τους οχετούς της μισανθρωπίας του. 

Αλλά, θα το «πάω» αλλού! Βγήκε τις προάλλες η κύρια Τσανάκα (και οι συν αυτής συνεργάτες της) για να παρουσιάσουν το πρόγραμμα των συναυλιών στο Ασημακοπούλου. Άσχετα με τις προσωπικές μου επιφυλάξεις για το «στυλ» και την «ταυτότητα» του εγχειρήματος (κάτι σαν… υπό δοκιμή θεσμό), δεν μπορώ να μην επισημάνω (και να μην εξάρω) το γεγονός της επιλογής των καλλιτεχνών. Πέρα όμως από το «ποιοτικό τους εύρος», πέρα από την εξέχουσα συνεισφορά του καθενός στο ελληνικό τραγούδι και τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, αξίζει νομίζω να επισημάνουμε και το μείζον: ότι το περιεχόμενο του έργου τους (συνθετικό και ερμηνευτικό) «κινείται» και εκφράζεται μέσα σε ένα (ευρύ μεν, αλλά πολύ συγκεκριμένο) προοδευτικό και ουμανιστικό πλαίσιο.

Λίγες ημέρες αργότερα, η κυρία Τσανάκα συν-παρουσίαζε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Φιλίππων, έχοντας στο πλάι της (εκτός από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή) και τους πολιτικούς της συνεργάτες. Ουσιαστικά, συν-παρουσίαζε ένα πρόγραμμα, άρρηκτα δεμένο με τις πανανθρώπινες (και διαχρονικές) αξίες του αρχαίου δράματος, αλλά και με τη φετινή του αναφορά στον μέγιστο Γιώργο Σεφέρη, στα όσα σπουδαία και συνάνθρωπα περιέχει η τεράστια ποίησή του.

Και αναρωτιέμαι: πόσο υποκριτικά ήταν εν τέλει όλα αυτά που προηγήθηκαν της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου; Πώς μπορεί τη μία μέρα να χαίρεσαι και να υμνείς τους καλλιτέχνες που θα τραγουδήσουν το Άννα, μην κλαις και τη Μαύρη νύχτα και την άλλη να αρνιέσαι μια γωνιά της πόλης σου για εκατό ταλαιπωρημένες ψυχές; Πώς μπορείς να μιλάς για την Αντιγόνη και τους Επτά Επί Θήβας και να μη σε νοιάζει πού θα κοιμηθούν απόψε τα μικρά προσφυγόπουλα; Και πώς μετά –αδιάφοροι καθώς για τη διπλανή συμφορά και τον πόνο τον αδελφικό– θα ακούς τα λόγια του Ποιητή να σου λένε: Τι γυρεύετε; Τα μηνύματά σας έρχουνται αλλαγμένα ως το καράβι. Η αγάπη σας γίνεται μίσος, η γαλήνη σας γίνεται ταραχή και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω να ιδώ τα πρόσωπά σας στ’ ακρογιάλι…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου