ΛΑΪΤ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΙΣΜΟΣ

Πείτε ότι δεν εκλέγονταν δήμαρχος η θεία του. Ποιος θα τον ήξερε αυτόν τον Γιώργο τον Φιλόσογλου; Και ποιος, αλήθεια, θα φανταζόταν ποτέ ότι θα μπορούσε να φτάσει μέχρι και το αξίωμα του Αντιδημάρχου; Σε ποιον να το έλεγες ότι αυτός ο απίθανος και ο ουρανοκατέβατος θα είχε σήμερα δημόσιο λόγο και παρέμβαση στα κοινά;

Διόλου ρητορικά τα ερωτήματα. Κρίνοντας δε και από το στιλάκι που «φόρεσε» από την επομένη των εκλογών, άλλα τόσα θα μπορούσα να αραδιάσω για την… σκιαγράφηση! Αλλά δε θα χρειαστεί. Με πρόλαβε ο ίδιος με τις facebookικές του επιδόσεις και τα ακροδεξιά του παραληρήματα. Με τις ανιστόρητες ασυναρτησίες του και τις χρυσαυγίτικες αθλιότητες που αβίαστα έσπευσε να υιοθετήσει και να προβάλλει.

Για να πω την αλήθεια –κι επειδή λατρεύω το «σπορ» των φυσιογνωμιστών– εμένα ο Φιλόσογλου μού «βγάζει» κάτι από Παναγιώταρο και Γερμενή! Ένα «γκάου», ρε παιδί μου, ένα «άτσαλο». Ένα νεοναζιστικό στο πιο… ναζιάρικο. Και ολίγον στο πιο «ιμιτασιόν», καθότι και της… δικηγορίας!

Προς τι το «χώσιμο»; Αντιγράφω μέρος των σχολίων που εκστόμισε στο διαδίκτυο με αφορμή τις πρόσφατες δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου, έμπλεος από τη σιγουριά του ημιμαθή και τίγκα στη μαγκιά του νεόκοπου. Διαβάστε: Ο κυρ Μανώλης τώρα με το συγγνώμη δεν πρέπει να παραιτηθεί;... Απάτη ο τύπος. Δεν κατέβασε αυτός την σημαία. Κρατούσε τσίλιες από απόσταση ασφαλείας! Είναι σαν την γενιά του Πολυτεχνείου!... Να επιστρέψει την αποζημίωση από την ευρωβουλή και να παραιτηθεί...

Παραβλέπω τις κοτσάνες περί «παραίτησης» και τις ασχετοσύνες περί «αποζημίωσης». Τόσα ξέρει, τόσα λέει. Ολίγιστος γαρ και ανερμάτιστος, δε θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ότι η «πολιτική συγγνώμη» είναι πολλές φορές άκρως αναστοχαστική και καρποφόρα, γεγονός που την καθιστά και αενάως δραστήρια και αναζωογονητική. Αλλά ξέρω. Κομματάκι μπουρδουκλωμένα αυτά για τη νοητική του κλάση. Απλά –και ευκαιρίας δοθείσης– να τον ενημερώσω ότι τον μισθό του ο Γλέζος τον καταθέτει στον κόμμα του για να ενισχύονται οι κοινωνικές δομές που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σαν να λέμε δηλαδή ότι την αντιμισθία τού Αντιδημάρχου, ο Φιλόσογλου την παραχωρεί στην Παιδόπολη, την Αγία Μαρίνα, το Πουλίδειο Γηροκομείο, το Τραπέζι της Αγάπης ή το Κοινωνικό Παντοπωλείο.

Αλλά, ας μη «μείνουμε» στα… πεζά! Το τραγικό –και το αχρείο συνάμα– με τον «ανιψιό» είναι ότι αναπαράγει όλα τα ψεύδη και τις διαστρεβλώσεις των χρυσαυγίτικων και ναζιστικών εντύπων που «θέλουν» τον Γλέζο «τσιλιαδόρο» στη μεγαλύτερη συμβολική πράξη της Κατοχής. Αυτοί όλοι που ομνύουν στον Χίτλερ, στα Ες Ες και στη σβάστικα. Αυτοί που «βγάζουν σπυριά» και στο άκουσμα ακόμη της λέξης «Αντίσταση».

Αυτό είναι το ιδεολογικό σινάφι του Φιλόσογλου. Αυτοί και οι ομοϊδεάτες του. Όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα. Αλλά, είπαμε. Αν είσαι φυσιογνωμιστής, τι τα θέλεις όλα τ’ άλλα...

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΜΙΑ... ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ

Την Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Νέα Εγνατία, το παρακάτω κείμενο, το περιεχόμενο του οποίου, προκάλεσε (να πω μοιραία;) την απάντηση της... πρωταγωνίστριάς του. Το παραθέτω μαζί με όλα όσα ακολούθησαν.

20/2

Φρόνιμο και πρέπον θα ήταν τα κομματικά στελέχη του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμπλέκονται στο «δημόσιο λόγο» του κόμματός τους (κατ’ επέκταση και στη διαμόρφωση του «προφίλ» που εκπέμπει στην κοινωνία), να είναι πολύ προσεκτικά και πολύ… μετρημένα. Και να ζυγιάζουν δέκα φορές παραπάνω τα λόγια τους, όταν πρόκειται να εκθέσουν την οποιαδήποτε άποψη. Συλλογική ή ατομική.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις, στάθηκε το σχόλιο που ανάρτησε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο η Σίσσυ Νικήσιανη, προσπαθώντας μέσω αυτού να «καλύψει» την απουσία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ από την εκδήλωση βράβευσης των αριστούχων μαθητών της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων. Απαντώντας εμμέσως και στα όσα «καταλόγισε» ο πρόεδρός της Νικόλαος Ίμβρος. Αντιγράφω το σχόλιό της:

Διαβάζω το ρεπορτάζ για την εκδήλωση βράβευσης των αριστούχων μαθητών της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Καβάλας και αισθάνομαι ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν (…πράγμα που τελικά μπορεί και να συμβαίνει)!

"Οι εκδηλώσεις αυτές είχαν άλλη σημασία και νόημα όταν τις παρακολουθούσαν οι βουλευτές"! αναπολεί ο πρόεδρος της Ένωσης, σχολιάζοντας την απουσία των τριών βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιές εκδηλώσεις, παιδιά; Οι βραβεύσεις των αριστούχων;;; Δηλαδή είσαι περισσότερο, ή λιγότερο αριστούχος, αν πάρεις το βραβείο σου από βουλευτικό χέρι;;; (για να μην ανοίξουμε και την άλλη κουβέντα περί αριστείας στην εκπαίδευση).

Η εποχή του βουλευτή - γλάστρα έχει περάσει ανεπιστρεπτί (στην Αριστερά ούτως ή άλλως δεν υπήρξε ποτέ)… Κάποιοι θα αναγκαστούν να ζήσουν με τη νοσταλγία…

Να ξεκαθαρίσω κάτι εξ αρχής: αγνοώ τον «θεσμικό» ρόλο που έχει στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ η Σίσσυ Νικήσιανη. Ξέρω μόνον ότι εδώ και κάμποσο καιρό εκτελεί χρέη «επαγγελματικού στελέχους», βάσει των δυνατοτήτων που παρέχει ο νόμος για τη συγκρότηση και τη λειτουργία των βουλευτικών γραφείων. Μετακλητή ούσα του Δημοσίου. Ως εκ τούτου, αγνοώ και τα «επικοινωνιακά όρια» μέσα στα οποία είναι «υποχρεωμένη» να «κινείται». Πόσο «επίσημες» ή μη μπορεί να είναι οι παρεμβάσεις της. Σε κάθε περίπτωση όμως, η καθημερινή της τριβή με τα «κομματικά», προσδίδει στο ρόλο της μία παραπάνω ευθύνη.

Επί του σχολίου λοιπόν: επειδή δεν τα πάω καθόλου καλά με τα… συμπαντικά, ας με συγχωρέσει η «συντρόφισσα Σίσσυ» τους ρεαλισμούς και τα χειροπιαστά. Και ας με συγχωρέσει και την απορία: όταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ παρευρίσκονταν στις εκδηλώσεις της Λέσχης Ποντίων ή της Θασιακής Ένωσης ή του Συλλόγου Φίλων του Αγίου Όρους, η παρουσία τους εκεί είχε χαρακτηριστικά… γλάστρας; Ή μήπως πήγαν μόνο και μόνο για να τους «κόψουν» τον… βήχα της νοσταλγίας;

Χλωμά και τα δύο, γι’ αυτό και «περνάω» αμέσως στο προκείμενο, καταθέτοντας την άποψή μου εξ αρχής: ήταν μέγα λάθος η μη παρουσία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην εκδήλωση της Ένωσης Αστυνομικών! Πολιτικό και επικοινωνιακό μαζί. Πολιτικό διότι υπονομεύει τη γιγάντια κυβερνητική προσπάθεια για τον νέο ρόλο της Ελληνικής Αστυνομίας και επικοινωνιακό διότι στην κοινή γνώμη δόθηκε η εικόνα των «μονόπλευρων συμπαθειών».

Επίσης: όταν είσαι στέλεχος ενός κόμματος –που στο «πραγματικό σύμπαν» κυβερνάει τον τόπο– δε σου επιτρέπεται να απευθύνεσαι σε έναν συνδικαλιστικό φορέα με το απαξιωτικό ποιές εκδηλώσεις, παιδιά; Πρώτον, γιατί οφείλεις να σεβαστείς τον κόπο που έχει το «στήσιμο» της εκδήλωσής τους –ξέχωρα αν εσένα σε «αγγίζει» ή όχι– και δεύτερον, γιατί δε μπορεί να αποκαλούνται «παιδιά» αυτοί που αύριο θα κληθούν να συνεργαστούν μαζί σου σε πολύ σοβαρά κοινωνικά ζητήματα. Άσε που εκκρεμεί και το μεγάλο στοίχημα του εκδημοκρατισμού αυτών των… παιδιών!  

Ναι. Ούτε εμένα με «συγκινούν» και με «συναρπάζουν» οι διάφορες τελετές βραβεύσεων αριστούχων. Όχι γιατί δεν εκτιμώ την προσπάθεια των παιδιών, αλλά γιατί θεωρώ ότι οι ικανότητες είναι μία πολύ σύνθετη υπόθεση που δε μπορεί να περιορίζεται σε «εκπαιδευτικά καλούπια» και σε μαθησιακές μονομέρειες. Όπως επίσης θεωρώ και ότι ο τρόπος με τον οποίο προβάλλουν και διαχειρίζονται τα «αριστεία» τα διάφορα σωματεία, είναι άκρως αντιπαιδαγωγικός και ακραία ανταγωνιστικός. Αυτό όμως είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Να το δούμε; Να το κουβεντιάσουμε; Να το αλλάξουμε ει δυνατόν; Καμία αντίρρηση. Άλλα με σεμνότητα, με επιχειρήματα, με παιδαγωγική και επιστημονική επάρκεια. Το «χύμα» και το «αυθόρμητο», τέλος! Πόσο μάλλον το αφ’ υψηλού και το… αλαζονικόν!

Και καταλήγω: όταν προσεγγίζεις την παρουσία των κοινοβουλευτικών σου εκπροσώπων με το φόβο της… γλαστροποίησης, προφανώς υποτιμάς τις δυνατότητες και τα προσόντα τους. Είναι σαν να μη τους θεωρείς ικανούς να αντιμετωπίσουν κάτι που κινείται σε διαφορετικές αξιακές ράγες από τις δικές σου. Πάνω απ’ όλα όμως, δείχνει ότι δεν έχεις αντιληφθεί το πολιτικό και κοινωνικό μέγεθος που σου έδωσαν οι πρόσφατες εκλογές. Αποτέλεσμα; Να βαυκαλίζεσαι μέσα σε αποτρόπαια σχήματα «μοναδικότητας», «καθαρότητας» και ξερολιάς.

Όπερ μεθερμηνευόμενο; Κάποιοι πρέπει να βγαίνουν σιγά-σιγά από το «σύμπαν» του 4%! 

26/2

Από την κυρία Σίσσυ Νικήσιανη έλαβα την παρακάτω επιστολή. Όπως οι κανόνες επιβάλλουν και όπως συνηθίζω, την παραθέτω αυτούσια και με την ανάλογη (φυσικά) απάντηση.

Κ. Γαμβρέλη,

Αφού διευκρινίσω με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν ανήκω στον κύκλο των «συντρόφων» σας, με ή χωρίς εισαγωγικά, παρακαλώ να δημοσιεύσετε για λόγους δεοντολογίας, κάποιες σύντομες παρατηρήσεις επί του κειμένου σας (Νέα Εγνατία 20/2/2015), το οποίο με αφορά προσωπικά.

1)Στο δικό μου «σύμπαν» (μιας και σας άρεσε το αστείο, ας το κρατήσουμε για να συνεννοούμαστε) οι άνθρωποι σκέφτονται και εκφράζονται ελεύθερα. Αναρωτιέμαι, στο δικό σας…;

2)Μιας και είστε σε πλήρη σύγχυση, σας πληροφορώ ότι η «θέση» μου, ή ο «ρόλος» μου – όπως λέτε – στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ δεν μου επιβάλει και κυρίως δεν μου επιτρέπει να εκπροσωπώ κανέναν άλλον εκτός του εαυτού μου.

3)Προφανέστατα, το σχόλιο που έγραψα, η απορία που εξέφρασα και φυσικά η προσφώνηση «παιδιά», απευθύνεται στον κύκλο των ανθρώπων με τους οποίους επικοινωνώ μέσω facebook. Τέτοιου είδους οικειότητες ούτε είχα, ούτε και θα έχω ποτέ με τους αστυνομικούς υπαλλήλους. Αν εσείς τελείως αυθαίρετα μεταφέρετε ένα σχόλιο που έχει συγκεκριμένη απεύθυνση και συγκεκριμένο ύφος, από το facebook στην εφημερίδα σας, για να το κρίνετε ανάρμοστο, είναι καθαρά δική σας επιλογή και δικό σας πρόβλημα.

ΥΣ: Για την ιστορία και μόνο αναφέρω ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε προσκλήθηκαν στην εν λόγω εκδήλωση του Συλλόγου Αστυνομικών Υπαλλήλων Καβάλας. Αν λοιπόν ο στόχος μου ήταν να «καλύψω» καθώς λέτε την απουσία τους, μάλλον θα χρησιμοποιούσα αυτό το κάπως πιο… τρανταχτό επιχείρημα.

Κυρία Νικήσιανη,

Πιθανόν να κρίνετε εξ ιδίων, αλλά, ευτυχώς ή δυστυχώς (που μάλλον… ευτυχώς), δε διατηρώ κανέναν «κύκλο συντρόφων». Αφήστε που μου είναι και πολύ στενάχωρα αυτά τα… σχήματα. Οπότε, τσάμπα η διευκρίνιση! Πάμε όμως στα επίδικα:

Χαίρομαι ιδιαίτερα που στο «δικό σας σύμπαν» (το «σας» με την έννοια του «συλλογικού») οι άνθρωποι σκέφτονται και εκφράζονται ελεύθερα. Ελπίζω, βέβαια, να έχουν φτάσει και στο επίπεδο να σέβονται και τις αντίθετες απόψεις και να μην καταφεύγουν σε «γιούχες», λοιδορίες, απαξιώσεις και προπηλακισμούς όταν αυτές δε «συμφωνούν» και δε «συμβαδίζουν» με τις δικές σας. Όσο για το «δικό μου σύμπαν», ένα μόνο με νοιάζει και με απασχολεί: να μην το αφήσω να γίνει «μηχανισμός» και να μην υποκύπτει σε «ψιθύρους». Ένθεν κακείθεν.

Μέχρι τώρα «ζούσα» με την εντύπωση ότι οι άνθρωποι της Αριστεράς έχουν την ευαισθησία –μα και την πολιτική παρρησία– να τεκμηριώνουν τα επιχειρήματά τους. Έστω τα βασικά. Ως εκ τούτου, αυτό το περί «σύγχυσης» θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να αποσαφηνιστεί με στοιχεία και ντοκουμέντα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η εν λόγω αναφορά θα εμπίπτει στο «πάνθεον των εντυπώσεων». Εν προκειμένω των «κακών».

Επαναλαμβάνω όμως: αγνοώ ΚΑΙ τη «θέση» ΚΑΙ το «ρόλο» που έχετε στον τοπικό ΣΥΡΙΖΑ. Και μεταξύ μας; Ουδόλως με απασχολεί. Αυτό που μάλλον εγώ δεν έχω καταλάβει είναι ότι η επαγγελματική σας σχέση με το κόμμα δε σας έχει «επιβάλλει» κανέναν περιορισμό και (μάλλον) σας «επιτρέπει» να είστε εντελώς… free. Λιγάκι κουλό και «τσίου», αλλά αν έτσι «λέει το κόμμα», εμένα δε μου πέφτει κανένας λόγος! Συνεχίστε λοιπόν να εκπροσωπείτε τον εαυτό σας!

Το σχόλιό σας στο facebook, θέλοντας και μη, απευθύνεται στην κοινωνία. Άρα και σε όλα τα Μέσα που συμμετέχουν στο δημόσιο λόγο. Κι επειδή (δόξα τω Θεώ) λίγα καλά ελληνικά ξέρουμε να διαβάζουμε και να γράφουμε, η λέξη «παιδιά» δε νομίζω να παρέπεμπε στον «κύκλο των ανθρώπων» που επικοινωνείτε, αλλά στους ίδιους τους αστυνομικούς. Ασχέτως… οικειοτήτων! Τέλος, σε καμία περίπτωση το σχόλιό σας δεν κρίθηκε «ανάρμοστο». Η μόνη πιθανότητα για να ερμηνευτεί ως τέτοιο, είναι να έχετε μπερδέψει την πολιτική αντιπαράθεση με την ηθικολογία.

Υ.Γ.: Ομολογώ ότι δεν το περίμενα τόσο σασπένς στον επίλογο. Να έχετε όλο το «επιχείρημα» στα χέρια σας και να μη μας το «δίνετε»! Αλλά επειδή πολλά «πουλάκια» πετάνε στο «επικοινωνιακό σύμπαν», θα προέτρεπα προς τούτο: κρύψτε λόγια. Και προπάντων; Μην παίρνετε όρκο! Κρίμα να εκτεθείτε για τρεις προσκλήσεις.

 

ΜΙΑ ΜΑΧΗ... ΑΛΛΙΩΣ!

Όπως και να ΄χει, η πρόσφατη επίσκεψη του Στρατηγού Μανώλη Κρασανάκη στην δήμαρχο Καβάλας, δεν ήταν από αυτές που σε κάνουν περισσότερο ή λιγότερο αισιόδοξο για την εξέλιξη που μπορεί να έχει η ιστορία με το στρατόπεδο Ασημακοπούλου. Ήδη, η κυρία Τσανάκα, δείχνει μία διάθεση να «κουβεντιάσει» τους όρους του... διαμεσολαβητή, αφήνοντας πίσω της τα «αδιαπραγμάτευτα» και τα «ηρωικά» των περασμένων μηνών.

Τι αποκομίζει κανείς από την μέχρι τώρα τακτική της δημοτικής αρχής; Πρώτα και κύρια ότι δεν έχει οργανώσει αξιόπιστα την διεκδίκηση του στόχου της, με αποτέλεσμα να παλινδρομεί μέσα σε νεφώδη ιδεογράμματα, έχοντας αποδυναμώσει σε μεγάλο βαθμό και το πολιτικό αιτούμενο των απαιτήσεών της. Την όλη προσπάθεια μοιάζει να την διαχειρίζεται ωσάν να πρόκειται για διαμάχη μεταξύ... οικοπεδοφάγων. Δεύτερον, τα περιοριστικά όρια της διεκδίκησης, λειτουργούν εις βάρος της «μεγάλης ιδέας», που δεν είναι άλλη από την συνολική επιστροφή των στρατιωτικών εκτάσεων και κτισμάτων στο Δήμο. Από τα εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα μέχρι τη Στρατιωτική Λέσχη και τις εγκαταστάσεις της Μεραρχίας και από το Αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα μέχρι τα ΣΟΑ της Παναγίας. Και τρίτον, ότι η διαφαινόμενη αναπτυξιακή πρόταση, μοιάζει λιγότερο πειστική σε σχέση με τις «απαιτήσεις» των χώρων και τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας. Γιατί, όσο καλό και να ακούγεται το Μητροπολιτικό Πάρκο, δεν παύει να έχει μία αίσθηση... χιπισμού.

Στον αντίποδα όλων αυτών, υπάρχει η ευνοϊκή συγκυρία που επέφερε η κυβερνητική αλλαγή. Για πρώτη φορά, οι εκλεγμένοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, «κουβαλάνε» πίσω τους μια μακρά ιστορία κινηματικών δράσεων για τα στρατόπεδα, και ένα πολιτικό λόγο, άμεσα ταυτισμένο με την διεκδίκησή τους. Ξέχωρα λοιπόν από την δυναμική που μπορεί να έχει η προσπάθεια της Δημοτικής Αρχής, είναι πολύ φυσιολογικό η κοινωνία να απαιτήσει την λύση και από εκείνους που μέχρι εχθές είχαν ανάγει το θέμα σε ύψιστο αντιπολιτευτικό... καθήκον! Μη πω ΜΟΝΟ από αυτούς!

Θέλοντας και μη, το «κουπί» από δω και πέρα θα το «τραβήξουν» οι κυβερνητικοί βουλευτές. Σε αυτούς θα μετατεθεί το βάρος των πιέσεων και από αυτούς θα ζητηθεί ο λόγος για τις όποιες «στραβές» τυχόν θα προκύψουν.

Γεγονός είναι ότι η προχθεσινή συνάντηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τον αρμόδιο υφυπουργό, μεταφέρει έναν αέρα «πολιτικής αισιοδοξίας». Αρκεί αυτός ο «αέρας» να μην εγκλωβιστεί σε «γραφειοκρατικούς διαδρόμους», αλλά να γίνει η αφορμή για μια πιο πλατιά και συμμετοχική διεκδίκηση. Πιο τεκμηριωμένη και πιο «ποιοτική».