ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ... ΑΛΛΩΝ ΤΙΝΩΝ

Πείτε το παραξενιά, πείτε το εμμονή και «κόλλημα», πείτε  το όπως εσείς θέλετε, αλλά όταν ακούω για Συλλόγους που το ήμισυ της ταυτότητά τους προσδιορίζεται από το φύλο των μελών τους, έναν εκνευρισμό και μία ταραχή την παθαίνω. Και όχι τώρα. Από παλιά. Από τότε που το κάθε κόμμα είχε και το δικό του «γυναικείο παράρτημα» για να διαλαλεί διάφορους φεμινισμούς (συνήθως στις 8 Μαρτίου) και πλείστες όσες γραφικότητες περί «ισοτήτων». Ξεχνάει κανείς τις πολυθρύλητες… ΕΓΕς;

Με τη σταδιακή παρακμή των γυναικείων κομματικών οργανώσεων, η «θηλυκή εφευρετικότητα» στράφηκε σε άλλες μορφές εκπροσώπησης που, όταν αυτές δεν εμπεριείχαν το στοιχείο της «συντεχνίας» (π.χ. «γυναίκες επιστήμονες»), εξαντλούνταν συνήθως σε συλλογικές εκφράσεις με πολύ συγκεκριμένες «θεματικές ενότητες». Κι επειδή το «πεδίο της καλλιτεχνίας» είναι ό,τι πρέπει για την εκτόνωση των μύχιων και απωθημένων (ενίοτε και της… βαρεμάρας), άρχισαν σιγά – σιγά (για «δειλά» δε θα το έλεγα) να εμφανίζονται διάφοροι Σύλλογοι με αισθητικό πρόσημο, κυρίως δε, με… εικαστικές αναζητήσεις!

Θα ρωτήσετε: και πού το κακό; Πουθενά, θα σας πω! Και μια χαρά που δέκα, είκοσι, άντε και τριάντα γυναίκες, βρήκαν την όρεξη, το μεράκι, το χρόνο και τη διάθεση (για το «ταλέντο» όρκο δεν παίρνω με τίποτε) και αποφάσισαν να «μπλέξουν» με τα χρώματα, τα πινέλα, τους μουσαμάδες και τα καβαλέτα. Αλλά μέχρις εκεί τα «μπράβο» και οι «ενθαρρύνσεις». Μέχρις εκεί και οι… συμπάθειες. Γιατί, από τη στιγμή  που όλες αυτές οι «εσωτερικές» και κατά μόνας ανησυχίες αποκτούν διαστάσεις… εκκοσμίκευσης και δημόσιας έκθεσης, τότε –πολύ φυσιολογικό– να αλλάζει και ο τρόπος τη αντιμετώπισής τους. Αυστηρός ή όχι, συγκαταβατικός ή μη, εξαρτάται πλέον από τα «γούστα» (και ουχί τα… καπέλα) του καθενός.

Είναι προφανές ότι τον ερασιτέχνη (από «λογοτέχνη» μέχρι «ηθοποιό» και «σκηνοθέτη» και από «μουσικό» μέχρι «ζωγράφο») δεν τον κρίνεις ποτέ με τον πήχη… τεντωμένο.  Κι αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, δεν τον κρίνεις καν. Τον αφήνεις στην ησυχία του, να «πάσχει» και να «παιδεύεται». Και να εκφράζεται κατά το δοκούν. Το πρόβλημα –μοιραία και η κριτική– ξεκινάει από τη στιγμή που ο κάθε ερασιτέχνης (εν προκειμένω, η κάθε «γυναίκα ζωγράφος») ιππεύει τον κάλαμο της αυταρέσκειας και του ναρκισσισμού και, εν μέσω άγνοιας και υστεροφημίας, μετατρέπει την «ασχολία» σε «γεγονός». Λυπάμαι, αλλά σε μία τέτοια περίπτωση, το «ψώνισμα» είναι εκ προοιμίου… αναπόφευκτον.

Ευκαιρίας δοθείσης όμως –και για να «προστατεύσω» την αφεντιά μου από τυχόν κατηγορίες περί… μισογυνισμού– να πλέξω το εγκώμιο μιας άλλης έκθεσης που φιλοξένησε στον καλόγουστο χώρο της η Asimavgi's ArtGallery στο Λιμένα τής Θάσου με τα έργα της ζωγράφου Δήμητρας Σδράλη. Ετούτο θα πω μόνο: τέτοια ποιότητα και τόσο ταλέντο, η Καβάλα έχει να δει και να απολαύσει πάνω από δύο δεκαετίες. Ε, πολύ θέλει μετά κανείς για να ξεχάσει και αυτά που ξέρει; 

Η φωτογραφία, είναι έργο της Δήμητρας Σδράλη.