ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΙ ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΑ

Εντάξει μωρέ. Πώς κάνετε έτσι; Ένα αποκριάτικο πάρτι ήταν. Και ως γνωστόν –αυτό δα το ξέρουμε και από τα παιδικά μας χρόνια– στα αποκριάτικα πάρτι, όλοι, λίγο πολύ, ντυνόμαστε αυτό που ενδόμυχα θα θέλαμε να ήμασταν αλλά μας το «στερούν» οι κοινωνικές μας συμβάσεις. Γι’ αυτό, με το που θα μας δοθεί η πρώτη ευκαιρία, αρχίζουμε το ξεσάλωμα. Ο ένας τρέχει και μεταμφιέζεται σε Μπάτμαν, ο άλλος σε Ζορό, μια άλλη σε Μπάρμπι, ο παραδίπλα Δράκουλας, κάποια άλλη υπηρέτρια… πολλά υποσχόμενη, η φίλη της αφέντρα με όλα τα αξεσουάρ, ένας άλλος πάει

και «το απελευθερώνει» με… φούστα, μπλούζα… Τα ξέρετε, τι να σας τα λέω.

Ε, μέσα σε αυτόν τον οργασμό της αποκριάς, μέσα σε αυτήν τη φετιχιστική διέγερση των αισθήσεων, ο βαρεμένος της Χρυσής Αυγής επέλεξε να ντυθεί με την κουκούλα και το (ζουρλο)μανδύα της Κου Κλουξ Κλαν. Πού το κακό; Θα ποινικοποιήσουμε τα «γούστα»; Θα καθίσουμε να δικάσουμε τον… καρνάβαλο;

Όχι δα. Αυτό κατά βάθος (καρα)γουστάρει να είναι ο κουλός ο χρυσαυγίτης και αυτό ακριβώς πήγε και μασκαρεύτηκε. Με αυτά διασκεδάζει, με αυτά τη βρίσκει και με αυτά εκτονώνεται. Και ‘κει επάνω στο «ρατσιστικό του μεθύσι», πάνω στη φυλετική του καύλα, πάει και «ντύνεται»… ολόιδιος ο εαυτός του. Το «μέσα» του βγάζει. Τον καταχωνιασμένο του υπάνθρωπο. Τον εγκληματία. Το κτήνος. Να σκούζει μίσος και θανατικό. Μαχαιροβγάλτης. Άμορφος, απρόσωπος και σκοτεινός. Σε ένα «τριώδιο φρίκης»…

Αλλά, ρε παλίκαρε, αφού την κάνεις που την κάνεις την καφρίλα και αφού αυτή η πουτάνα η χαρά δε σε αφήνει να κρύψεις τον φασίστα που κουβαλάς στους υπόνομους της ψυχής σου, γιατί έρχεσαι μετά σαν μαδημένο κοτόπουλο Μιμίκος και μας το γυρίζεις στο… μπαλνταφάν; Δηλαδή Jumboστολή ήταν αυτό που σε είδαμε να φοράς; Αστειάκια μάς έκανες; Σάτιρα; Πλακίτσα; Και οι μαγκιές; Τα τσαμπουκαλέματα; Οι αγριάδες; Μόνον όταν είσαι «πρώτο νούμερο πίστα» στα μούτρα του αρχηγού; Όταν νιώθεις προστατευμένος από τους ξυρισμένους μπράβους του «πυρήνα»; Όταν είσαι υπό την επήρεια της ναζιστικής σου ντρόγκας και φτιαγμένος με την «παραμύθα» της Ωραιότητας και της Ομορφιάς;

Και τώρα που βγήκαν όλα φόρα παρτίδα; Η ουρά στα σκέλια; Δεν ξέρω, δεν απαντώ;

Μούγκα; Καλέ ρε, στάλα ντροπή; Ντιπ αντριλίκι; Ολόκληρος μαντράχαλος, πάπια; Άσε που αφήνεις εκτεθειμένη και την ευφυΐα του Παναγιώταρου. Το πάει κάτω ο εγωισμός σου να «σέρνεις» το παιδοβούβαλο στα κανάλια για να σου καλύψει τα βίτσια; Δεν το λυπάσαι να το βλέπεις να παραλογίζεται για την πάρτι σου; Βγες στα ίσα και πες το μας: Τι σας κόφτει ρε; Γούστο μου και καπέλο μου να μασκαρευτώ κάθαρμα και δολοφόνος!

Αλλά πού. Μια ζωή στα μουλωχτά και στα σκοτάδια. Μια ζωή δειλός και θρασύς! Από το μπλόκο της Κοκκινιάς μέχρι τους Γκοτζαμάνηδες, ίδιοι όλοι σας. Κάτω από κουκούλες. Χαφιέδες και βασανιστές. Υπόκοσμος σκέτος.

Αλλά σε ξέρω. Όσες μάσκες και να βάλεις, όσες προφυλάξεις και να πάρεις, εσύ είσαι. Από το Τενεσί και την Ατλάντα ως το Μεταξουργείο και τον Άγιο Παντελεήμονα, ίδια η στολή, ίδιος και ο θάνατος. Και συ, φτυστός ο δολοφόνος…