Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΑΣΤΙΚΕΣ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ



Το είπε ο Σταμάτης Κραουνάκης από την εκπομπή του Στο Κόκκινο, λίγες μόνον ώρες προτού συμβούν όλα αυτά με τη Χρυσή Αυγή. Το υιοθετώ και το συνυπογράφω: Σήμερα, η μόνη που μπορεί να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο από τον κυοφορούμενο φασισμό είναι η αστική τάξη, όταν φυσικά επιλέξει να τον «κάψει» σαν εφεδρεία. Καμία Αριστερά σήμερα δεν μπορεί. Λυπάμαι αλλά έτσι είναι… Εξαιρώ τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τις αταξινόμητες δυνάμεις του που μπορούν να μεταβάλουν την εξίσωση. Οι υπόλοιποι, μαζέψτε υπογραφές…

Προς Θεού, και για να προλάβω όσους σπεύσουν να… κακολογήσουν. Κανέναν αντιφασιστικό αγώνα δεν υποτιμώ, καμία πρωτοβουλία και, κυρίως, καμία θυσία. Και δε θα υπήρχε μεγαλύτερη ύβρις από το να οδηγηθώ σε μία τέτοια «ακυρωτική διολίσθηση». Όμως, κακά τα ψέματα, η πολιτική είναι από τη φύση της «πράξη ρεαλισμού» και αλίμονο σε όποιον δεν το αντιληφθεί εγκαίρως.

Η Αριστερά –σε όλο το κομματικό της εύρος– «διαπραγματεύεται» τα γεγονότα με όρους… λογοτεχνίας. Το ισχυρό της συναίσθημα, οι φορτισμένες της λέξεις, ο θεωρητικός της εκλεκτισμός αποτελούν απαράβατα και αναλλοίωτα στοιχεία της πολιτικής της αναφοράς. Εφόδια που μεταφέρονται αυτούσια από την πολιτισμική παράδοση του Διαφωτισμού και που, σε παλαιότερους καιρούς, καλλιέργησαν στους κύκλους της μερικά από τα λαμπρότερα δείγματα Μαρξιστικής διανόησης στην Ευρώπη. Και, εκ παραλλήλου, τη ζηλευτή (και αξεπέραστη) πνευματική γονιμότητα της δεκαετίας του ’60.

Όταν όμως αυτό το «συναίσθημα» υπερβαίνει τα «αισθητικά του όρια» και γίνεται μέρος των πολιτικών της επιλογών, τότε μοιραία αρχίζουν να δημιουργούνται και τα πρώτα προβλήματα «ιδεολογικής συγκρότησης». Πολλές φορές και ωριμότητας.

Από την άλλη, μία χώρα χωρίς «καθαρόαιμη» αστική τάξη, είναι καταδικασμένη να υφίσταται τις πνευματικές παρενέργειες μιας μεταπρατικής ελίτ, κατά βάση απαίδευτης και αμόρφωτης. Στην Ελλάδα, αυτός ο εσμός κυριάρχησε ανενόχλητος από τα χρόνια του ’80 και μετά, ωθώντας συνεχώς στο περιθώριο τις τελευταίες και (ούτως ή άλλως) διάσπαρτες και συγκεχυμένες  εστίες «αστικής παράδοσης». Τόσο που να διευρύνεται δυσθεώρητα (μα και επικίνδυνα) το κενό ανάμεσα στους ευγενείς «αστούς» και τους χοντροκομμένους νεο(πλουτο)κοτζαμπάσηδες. Προς όφελος των δεύτερων, εννοείται.

Μοιραία, ο «ενδιάμεσος λαός», όταν δεν έβρισκε «επαφή» και «συγκινήσεις» με τις «προλεταριακές δοξασίες» της Αριστεράς, «εξυπηρετούνταν» μέσα από τις «κομματικές αγέλες» του δικομματισμού και εκπαιδεύονταν αριστοτεχνικά από την «πολιτική ηθική» του πιο ακραίου ατομικισμού. Αποτέλεσμα; Ο «θρίαμβος» της αρπαχτής και της ημιμάθειας ο οποίος θα εδραιωθεί στην κοινωνική συνείδηση με το θλιβερό προσωνύμιο «μεγάλε»!!!

Από ετούτες τις αγέλες «ανατράφηκε» ο φασισμός. Από τους γκεμπελισμούς της Αυριανής (τους) και τον λαϊκισμό των Ελεύθερων Τύπων (τους). Από τα χνώτα του Κουτσόγιωργα και του Γιαννόπουλου και από τους λιγδωμένους αφορισμούς του Κούβελα και του Τσαγκάρη. Κάπως έτσι βρέθηκε στη «γωνία» η Ελένη Βλάχου και η Μαρία Ρεζάν και κάπως έτσι μετεωρίζονταν στο απόλυτο κενό ο Πεπελάσης, ο Μαγκάκης, ο Παπαληγούρας…

Και όσο ο υπόγειος φασισμός τους τούς ήταν «χρήσιμος» (μα και «ασφαλής»), μπορούσαν να «προβάρουν» επάνω του όλα τα «μείγματα» των πολιτικών τους. Μέχρι και της τελικής εξουθενώσεως.

Ετούτη την «εξουθένωση» προσπάθησε να εκμεταλλευτεί η συμμορία του Μιχαλολιάκου. Ερχόμενος από τα σπήλαια του ναζισμού, θεώρησε το «πεδίο λαμπρό» για να εισβάλλει στις ζωές και τις συνειδήσεις των «ευάλωτων από παλιά». Μόνον που λογάριαζε χωρίς τους «πνευματικούς πατέρες» του όχλου του. Δεν περίμενε ποτέ ότι θα έρθει αυτή η έρμη η στιγμή που θα τον διεκδικήσουν ξανά οι πραγματικοί του «γονείς». Έχοντας βέβαια προλάβει να αποτελειώσει ένα μεγάλο μέρος από το έργο τους. Έχοντας προλάβει να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Να σπείρει το φόβο και την τρομοκρατία. Να βουτήξει μέσα στο μίσος και τον ρατσισμό εκατομμύρια ψυχές.

Τώρα μπροστά τους ανοίγεται ο δρόμος της επιστροφής προς τη «μεγάλη αγκαλιά». Στην «κοιτίδα» που εκτράφηκαν. Και είναι η ώρα που πρέπει «καεί» η εφεδρεία.  Ποιος είπε ότι ο Κρόνος δεν έχει συναισθήματα;

Υ.Γ.:
Για καλό και για κακό, ας ανοίξει η Αριστερά καινούριο κατάλογο για υπογραφές. Ποτέ δεν ξέρεις…
 

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ



Ήταν «έκπληξη» τελικά η απαγόρευση από την Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας των δύο συγκεντρώσεων που είχαν ανακοινωθεί για το απόγευμα της Παρασκευής; Ναι, και μάλιστα μεγάλη! Ειδικά αν αναλογισθούμε ότι κάτι τέτοιο έχει να συμβεί (και απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ) από τα χρόνια της δικτατορίας. ΚΙ ας μη μας διαφεύγει η σύμπτωση και ο συμβολισμός.

Ήταν «τραβηγμένη»; Σε μεγάλο βαθμό, ναι. Και με δεδομένο πάντα ότι η «επικινδυνότητά» τους δεν υπερέβαινε διόλου (το αντίθετο, θα έλεγα) τις αντίστοιχες «επιτρεπόμενες» της περασμένης εβδομάδας που είχαν ανακοινωθεί με αφορμή τα εγκαίνια των γραφείων της Χρυσής Αυγής.

Παραβίαζε την νομοθεσία; Στην πιο «αθώα» της μορφή, όχι. Με την περιρρέουσα να κρατάει «τεντωμένα τα νεύρα» και την Αστυνομία να κινείται ανάμεσα στα προσχήματα και την ευθυνοφοβία, πολύ φυσιολογικό να ενεργοποιηθεί μία διάταξη «ακραίας νομιμότητας».

Είχε κοινωνικό αντίκτυπο και ποιον; Απόλυτα, και μάλιστα (θα το ρισκάρω, αλλά θα το πω) θετικό! Μία κοινωνία συντηρητική και νοσηρά «καθισμένη» εκ των πολλαπλών και ενεργούμενων φόβων, δεν αντέχει καμία «εισβολή» στην «ησυχία» της. Ως εκ τούτου, ο «παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος» (που παραδοσιακά αναζητά τη σιγουριά του εντός της οικογενειακής και της επαγγελματικής του «θερμοκοιτίδας») θα αποδέχεται ευκολότερα (έως ανακουφίσεως) την οποιαδήποτε «προστασία». Και κρατείστε το «οποιαδήποτε».

Μπορεί να αποτελέσει «κακό προηγούμενο»; Βεβαιότατα. Το «εγγυούνται» οι τακτικές «στρατικοποίησης» της Δημοκρατίας και η συνεχής υπονόμευση δικαιωμάτων και ελευθεριών. Πόσο μάλλον όταν οι κινηματικές δραστηριότητες των δρόμων και των πλατειών «απο–μαζικοποιούνται» δραματικά και «αισθάνονται» ολοένα πιο «αδύναμες» και «απομονωμένες»  Ενίοτε και ηττημένες.

Ποιοι «κέρδισαν»; Συνήθως κερδίζουν αυτοί που επιτυγχάνουν το στόχο τους. Και, στην προκειμένη περίπτωση (είτε το θέλουμε είτε όχι), αυτή που τον πέτυχε ήταν η Αστυνομία! Πρακτικά οπωσδήποτε, επικοινωνιακά κατά τι λιγότερο. Θέλετε από ανασφάλεια, θέλετε από επίγνωση των περιορισμένων δυνατοτήτων της, κατάφερε να υποστηρίξει ένα σχέδιο με μεγάλη αποφασιστικότητα. Και έμεινε και «ουδέτερη». Δεν είναι για να το προσπερνάς.

Ποιους «ωφέλησε»; Θα ακουστεί παράδοξο, αλλά μόνον την «μεριά των αντιφασιστών» αφού, έστω κι έτσι, απεφεύχθη κάθε ενδεχόμενο «σύγκρουσης» (ή προβοκάτσιας) που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εις βάρος τους και, κατ’ επέκταση, εις βάρος ενός πολύ συγκεκριμένου κομματιού της Αριστεράς. Ας μην έχουμε αυταπάτες: όλο και κάποιοι αυτές τις ημέρες θα «ακόνιζαν» τη θεωρία των δύο άκρων. Αφήστε που, εκ του αποτελέσματος, ακυρώθηκε και η σύναξη των «ταγμάτων οπισθοφυλακής» της Χρυσής Αυγής.

Το πρόβλημα; Αν η (όποια) «ανάγκη» γίνει «συνήθεια» εκτροπής. Κι άντε μετά να βρεθούν οι… Θεοί για να πειστούν!

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΝΤΟΣ...



Πριν από ένα χρόνο περίπου και προτού ακόμη «ανακαλυφθεί» από τις πολιτικές και κρατικές εξουσίες το εκτρωματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής, είχα απευθυνθεί δημόσια στην Εισαγγελία και την Αστυνομική Διεύθυνση Καβάλας, ενημερώνοντας τους για τα όσα «πολεμικά» (και άκρως δολοφονικά) προβάλλονταν σε γνωστό ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης από τοπική εθνικίστρια. Προφανώς –και μέσα στο μεγάλο όγκο του «κύκλου εργασιών» τους– οι δύο φορείς–πυλώνες του κράτους και της κοινωνίας παρέβλεψαν τους κινδύνους από τη δραστηριότητα των πολεμόχαρων νεοναζιστών (εις εκ των οποίων απασχόλησε πολλάκις τις διωκτικές αρχές) και έθεσαν το δημοσίευμα στον γνωστό… κάλαθο!

Σήμερα –και λαμβάνοντας υπ’ όψιν την «ευαισθησία» που έδειξε ο Εισαγγελέας στην περίπτωση του αρχηγού των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνου Καμμένου για τα περί «λιντσαρίσματος» – ξαναπαίρνω την πρωτοβουλία (να πω και το θάρρος;) για να επισημάνω ένα μόνο μέρος από τις «ομορφιές» των «ομογάλακτων» της Χρυσής Αυγής: της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας! Πράγματα και θάματα δηλαδή, εντοπισμένα σε πρόσφατο βίντεο που βρίσκεται αναρτημένο στην επίσημη ιστοσελίδα της εν λόγω οργάνωσης.

Εκεί, μέσα σε ένα σκηνικό απείρου «πατριωτικού κάλλους» (ήγουν, πλαστικό τραπέζι αγορασμένο –εικάζω– από τους μισητούς «γύφτους» και ντυμένο «νυφιάτικα» με τη γαλανόλευκον να κυματίζει εν είδει… τραπεζομάντηλου!), ο πρόεδρος της Κίνησης μιλάει σε «νεανικό ακροατήριο» των Αμισιανών με θέμα (κρατηθείτε): την αναστήλωση του Μεντρεσέ!!!

Παρακάμπτω (καθότι και αναμενόμενα) τη «ζωντανή εκτέλεση» της ελληνικής γλώσσας, τις αναρίθμητες ιστορικοπολιτικοθρησκευτικές αρλούμπες και τα πλείστα όσα «συνομωσιολογικά δρώμενα» διαπερνούν το 30λεπτο ντοκουμέντο και μένω σε αυτά που (νομίζω πως) χρήζουν της άμεσης (και επιτακτικής) παρέμβασης των αρμοδίων αρχών. Το ένα αφορά στο σχολιασμό και την «ιδεολογική κάλυψη» που για πρώτη φορά «παρέχεται» δημόσια (και τόσο επίσημα) σε εκείνη την ανατριχιαστική «θυσία» ενός γουρουνιού έξω από την πόρτα της Παλιάς Μουσικής και το άλλο, τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους «στολίζουν» κορυφαίους θεσμικούς παράγοντες της πόλης και της Περιφέρειας.

Με τη σειρά λοιπόν…

Ο απερίγραπτος πρόεδρος των μνησίκακων και πατριδοκάπηλων εθνικιστών, θέλοντας να υπερασπίσει θεωρητικά  την «πάγια αντίληψη» του όχλου του, ότι δηλαδή στη χερσόνησο της Παναγίας (άλλα και όπου δει) δεν έχουν θέση τα Οθωμανικά μνημεία (άσχετα αν την ίδια ώρα το τουρκικό κράτος δαπανά εκατοντάδες εκατομμύρια για τις αναστηλώσεις στο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά), καταφεύγει στο απίστευτο σενάριο που «λέει» πως τα μνημεία αυτά χρηματοδοτούνται και αναστηλώνονται για να γίνουν τόποι λατρείας των… αλλοθρήσκων!!! Αντιγράφω επακριβώς τα ακατάσχετα και ασύντακτα παραληρήματα: το Χαλίλ Μπέη Τζαμί το αναστήλωσαν για να εξυπηρετεί κάποιες καταστάσεις Μουσουλμάνων που μπορεί να έρχονται στη πατρίδα μας, όπως είχαν έρθει ο Νταβούτογλου… ο Αλή Μπαμπατζάν… ο Νταβέτ Μπαχτσελί Γκρίζος Λύκος…

Τι συνέβη για να αποτραπεί ο κίνδυνος και η απειλή από την εισβολή των… Μογγόλων; Απολαύστε (και τρομάξτε): όμως αυτούς όλους (τους ανθέλληνες ντε) τους περίμενε μία έκπληξη γιατί λογαριάζανε χωρίς τον ξενοδόχο. Ένας άγιος άνθρωπος, ένας χριστιανός, δεν ξέρω τι ήτανε, έσφαξε ένα γουρουνάκι από έξω από αυτό το τζαμί το λεγόμενο, πράγμα για το οποίο για τον μουσουλμάνο θεωρείται μιασμένο αυτό το μέρος και πλέον δεν μπορεί να χρησιμοποιούνε και να το κάνουν τζαμί…

Επειδή οποιαδήποτε εκδοχή που συνδέει τη σφαγή με τον χριστιανισμό προσβάλει βάναυσα τον χριστιανισμό, τους χριστιανούς και τους «επί της γης» εκπροσώπους του και με δεδομένο ότι η «πολιτική ομπρέλα» που παρέχει ο πρόεδρος της Πατριωτικής Κίνησης σε μία τέτοια πράξη, επισείει (βάσει και του αντιτρομοκρατικού, ίσως;) την παραπομπή του στη Δικαιοσύνη, θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η αντίδραση από εδώ και πέρα των καθ’ ύλην αρμοδίων παραγόντων.

Την παρέμβαση των οποίων «απαιτούν» και οι προσβλητικοί, συκοφαντικοί και βίαιοι χαρακτηρισμοί που αποδίδονται στον κύριο Γιαννακίδη, τον κύριο Σιμιτσή και τον κύριο Μουριάδη. Επίθετα όπως «τουρκολάγνοι» και «εθνοπροδότες», δεν μπορεί με τίποτε να παραμένουν ατιμώρητοι και διαρκώς διακινούμενοι. Επειδή πια τα πράγματα έχουν σοβαρέψει (μα και… αγριέψει) πολύ…

Και με την ελπίδα ότι αυτήν τη φορά ο γνωστός κάλαθος θα χρησιμοποιηθεί για τους αρχικούς σκοπούς της κατασκευής του.

Το περί ου λόγος βίντεο, θα το βρείτε και στο YouTube, υπό τον τίτλο
Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΒΑΛΑΣ ΣΤΑ ΑΜΙΣΙΑΝΑ ΣΕ ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΝΤΡΕΣΕ


Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

ΔΙΑΛΟΓΟΙ (Επιστολή Θεόδωρου Μαρκόπουλου)

Με επιστολή του, ο κύριος Θεόδωρος Μαρκόπουλος απαντάει στα όσα έγραψα και ισχυρίστηκα στο κείμενο της περασμένης Τρίτης. Την παραθέτω και… επιστρέφω.

Αγαπητέ Μπάμπη,

Με εξέπληξε η αφιέρωση όλου του χώρου, στον οποίο δημοσιογραφείς  στην δεύτερη σελίδα της εφημερίδας σε εμένα και σε σχετική δημοσίευσή μου στο facebook.

Καταρχάς οφείλω να σε ευχαριστήσω για τα καλά λόγια που διατυπώνεις για μένα. Κατά δεύτερον, όμως, οφείλω να σου πω ότι, αυτή την φορά, διαπράττεις ένα τεράστιο λάθος ! Ενώ μιλάς για «ολίσθημα», διολισθαίνεις εσύ σε μία σειρά παρατηρήσεων χωρίς … να διαβάζεις αυτά που γράφω «!!!!!»

Είναι αδιανόητο πως «!» αλλά παρουσιάζεις το δημοσίευμα, αναφέρεις ότι το υιοθετώ «!» αλλά πουθενά δεν μεταφέρεις τα σχόλια που έχω διατυπώσει γι’ αυτό «!!!!!»  Έτσι στην ανάλυση που κάνεις, παραλείπεις «!!!» το γεγονός ότι το μεταφέρω (το συγκεκριμένο δημοσίευμα) σαν ένα παράδειγμα υπερβολής, για την ακρίβεια σαν μία «αντί-δραση» που προκύπτει από τις υπερβολές που καταγράφονται «!!!!!» Για μένα, με τις υπερβολές και έλλειψη ψυχραιμίας δεν μπορεί να υπερνικηθεί ούτε ο φασισμός, ούτε οποιαδήποτε άλλη ακραία ιδεολογία. Αντίθετα παύουν να πείθουν και αυτο–απαξιώνουν.

Μετά από αυτό δεν νομίζω ότι υπάρχει περιθώριο άλλης απάντησης σε όσα γράφεις. Οφείλω να πω ότι η μεταξύ μας γνωριμία δεν μου επιτρέπει να σκεφτώ ότι αυτό λαμβάνει χώρα με συνειδητή σκοπιμότητα εις βάρος μου.  Αν έχεις χρόνο, ξαναδές το. Διάβασε τις δικές μου δημοσιεύσεις και θα προσεγγίσεις καλύτερα αυτό που διατυπώνω. Έτσι εκφράσεις, όπως αυτές που χρησιμοποιείς, όπως π.χ. «αστυνομικές διεγέρσεις», «ο φαηλοεξτρεμισμός της μετεμφυλιακής δεξιάς», «”δίνει” όλους εμάς, ως …  εν δυνάμει  δολοφόνους» κ.α. πρέπει να ανακληθούν, άμεσα «!!!!!»  Φοβάμαι  ότι τέτοιοι χαρακτηρισμοί εκφράζουν και αυτοί μία, διαφορετική αλλά ταυτοχρόνως ακραία, υπερβολική και μη αποδεκτή (αριστερή;) επίθεση «!»

Με την ευκαιρία αυτή (και επειδή, όπως είπα, μάλλον δεν διάβασες τα δικά μου σχόλια) θέλω να σου πω ότι δεν έχω πρόθεση να εξομοιώσω  κανέναν με οιονδήποτε άλλο ! Όπως όμως διατυπώνω, σχολιάζοντας το δημοσίευμα,  για εμένα το έγκλημα είναι έγκλημα ακόμη και αν έχει πολιτικά δεξιά ή αριστερά ή οτιδήποτε ερείσματα. Γράφω : «Καταδικάζω π.χ. μία πράξη ασχέτως αν την διαπράττει ένας της "17Ν", της ΧΑ, ή όποιου άλλου πολιτικού χώρου και αναμένω το ίδιο και να κάνουν και οι συμπολίτες μου» και είμαι κάθετος σ’ αυτό. Στην ίδια κατεύθυνση προσθέτω: «Γενικότερα πιστεύω ότι η δύναμη της δημοκρατίας πηγάζει μέσα από το μεγαλείο της να δέχεται (ή και να ανέχεται) απόψεις που άμεσα ή έμμεσα στρέφονται εις βάρος της "!" Ακόμη και ιδιαίτερα ακραίες απόψεις. Η δημοκρατική λειτουργία όλων μας είναι εκείνη που έχει την δύναμη να απομονώσει τις ακραίες και τις επικίνδυνες απόψεις. Σήμερα τα κόμματα (όλα ή τα περισσότερα) έχουν να κάνουν πολλά (ακόμη και στο εσωτερικό τους) προκειμένου να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη του πολίτη. Εξακολουθώ να επιμένω ότι απαιτείται ψυχραιμία προκειμένου να μην ενδυναμώνονται (άθελά μας) οι ακραίες (και επιλήψιμες) φωνές». Η συμμετοχή στην πολιτική (στα κοινά)με το προσωπικό παράδειγμα του καθενός είναι η καλύτερη απάντηση.

Ολοκληρώνοντας και άσχετα με τα παραπάνω , δεν μπορώ να δηλώσω την έκπληξή μου για την δική σου άποψη ότι : «… η δολοφονία του ταξιτζή προέκυψε από  τη στιγμή που αυτός αυτόκλητα ανέλαβε την καταδίωξη του ληστή.» Επίσης: «Δεν γνωρίζει ότι όταν κάποιος γίνεται “μέρος του προβλήματος”, μοιραία συμμετέχει ενσυνείδητα και στα αποτελέσματά του ;» Δηλαδή τι σημαίνει αυτό ότι όταν συμβαίνουν κλοπές ή άλλα εγκλήματα δεν πρέπει κανείς να παρενοχλεί τους κακοποιούς για να μην γίνει «μέρος του προβλήματος» ; Δεν ξέρω αν το εννοείς πραγματικά αλλά για μένα παραμένει αδιανόητο να βλέπεις να πραγματοποιείται μία ληστεία ή ένα άλλο έγκλημα και να μην παρεμβαίνει όποιος μπορεί να παρέμβει, καταδιώκοντας τον εγκληματία … «!» Φοβάμαι πως μία τέτοια άποψη εκθέτει και εσένα αλλά και όποιο (τυχόν) κόμμα, την υιοθετεί.

Τέλος, οι όποιοι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί που ενέσκηψαν στο κείμενό σου δεν νομίζω ότι εκφράζουν ούτε εσένα, όπως ούτε κι εμένα. Υιοθετώ, πλήρως,  τις τελευταίες σου λέξεις για σύνεση και αυτοσυγκράτηση.  Αυτά.

Με εκτίμηση,
Θ. Α. Μαρκόπουλος

Αγαπητέ Θεόδωρε,

Μου δίνεις την ευκαιρία να σε ενημερώσω ότι τα σχόλια και τις αναρτήσεις σου στο διαδίκτυο τα διαβάζω πάντα με μεγάλη προσοχή. Τόση, που δε μου «φεύγει τελεία». Αυτό έκανα και με τα όσα προτάχθηκαν ή ακολούθησαν στο επίμαχο κείμενο που (ομολογώ) μου… χτύπησε κάπως άσχημα. Ίσως γιατί δεν το περίμενα από εσένα.

Κατ’ αρχάς (και ας συμφωνήσουμε σε αυτό), είθισται οι αναρτήσεις στους «προσωπικούς μας χώρους» στο διαδίκτυο να απηχούν ένα μεγάλο μέρος των «ανησυχιών», των «προβληματισμών» και των «ενδιαφερόντων» μας. Ενίοτε και των «προσδοκιών» μας. Στις περισσότερες δε των περιπτώσεων, να ταυτίζονται και με τις ιδεολογικές μας αναφορές. Αυτή η «αρχή» δεσπόζει και (συνήθως) παγιώνεται από άτομα που συνδέονται «οργανικά» με την πολιτική. Καλή ώρα…

Είναι αλήθεια ότι στο εισαγωγικό σου σχόλιο υπάρχει μία «διάθεση» σκεπτικισμού και… στρογγυλέματος. Αυτή όμως μπορεί να «διαβαστεί» με πολλούς τρόπους. Ειδικά όταν «συνοδεύεται» από κείμενα με χρόνιες και αθεράπευτα νοσηρές ιδεολογικές και πολιτικές εμμονές. Το ότι η δικιά μου «ανάγνωση» διέκρινε μία «εξ αποστάσεως» υποστήριξη της θεωρίας των «δύο άκρων», νομίζω ότι δεν επισείει κατηγορίες που πρέπει άμεσα να ανακληθούν. Άλλωστε, οι «ενοχλητικοί» χαρακτηρισμοί δεν αφορούσαν σε εσένα, αλλά στα περιρρέοντα των τελευταίων ημερών. Απορώ πώς δεν έγινε κατανοητό…

Βέβαια –και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους– μία «εντύπωση υιοθέτησης» των όσων γράφονται στο (επιμένω) κατάπτυστο κείμενο, υπάρχει. Και, όπως θα έχεις διαπιστώσει, αυτό δεν είναι μόνο δικιά μου εντύπωση. Μία μικρή «περιήγηση» στα σχόλια κοινών φίλων, θα αρκούσε. Παραδείγματος χάριν σε αυτό της Σοφίας Χριστοφορίδου ("Δεν λύνεται το πρόβλημα ανεβάζοντας τους τόνους". Δηλαδή το παραπάνω κείμενο δεν ανεβάζει τους τόνους Θόδωρε; "Ούτε ψάχνοντας να βρούμε την πολιτική προτίμηση, όποιου διαπράττει ένα έγκλημα". Δεν βλέπεις διαφορά μεταξύ ποινικών και πολιτικών εγκλημάτων; Δεν επικροτώ προφανώς ούτε τα ποινικά εγκλήματα (και δεν με νοιάζει αν οι αντιεξουσιαστές τα βαφτίζουν δεν ξέρω κ εγώ πως) αλλά οι χρυσαβγήτες είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι υμνητές του Χίτλερ) ή το άλλο της Ειρήνης Κατσινοπούλου ("Φιλοξενείς" στη σελίδα σου και στο όνομα των ίσων αποστάσεων" ναζιστές. Εν αγνοία σου ( ελπίζω) αλλά ναζιστές. Τώρα πια δε χωράνε συμψηφισμοί, κυλάει αίμα και προαναγγέλλεται κι άλλο αίμα. Εσύ δεν ανήκεις σε αυτούς. Πέταξέ τους έξω).

Ειλικρινά, καλέ μου Θεόδωρε, με λυπεί αφάνταστα το γεγονός ότι οι μόνοι που έσπευσαν να «συγχρονιστούν» μαζί σου ήταν εκείνοι που προέρχονται από πολύ «σκοτεινούς» χώρους. Προεξάρχοντος του συγκεκριμένου «πατριώτη». Και με λυπεί άλλο τόσο που του επέτρεπες (καθότι σε «δικό σου χώρο» τα αίσχη) να απευθύνει τις γνωστές αθλιότητες για τα παιδιά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Και μία μικρή «προσωπική» εξήγηση: Τη ζωή μου δε θα τη ρισκάριζα ποτέ για να αποτρέψω μία ληστεία σε τράπεζα. Εξ άλλου, έχω επιλέξει προ πολλού εκείνα για τα οποία θα άξιζε πραγματικά μία θυσία. Είναι η οικογένεια μου, το σπίτι μου, η πατρίδα μου, οι ιδέες μου. Είναι οι φίλοι και οι άνθρωποί μου. Και, πίστεψέ με, καρφάκι δεν μου καίγεται αν αυτά τα «ασπάζονται» ή όχι τα (όποια) κόμματα. Για να σου «φύγει» και η αγωνία δηλαδή…

Πέραν τούτων και πέρα των όσων (θεμιτών αλλά και χρήσιμων) διαφωνιών μας, επίτρεψέ μου να «κλείσω» με κάτι που «περιγράφει» επακριβώς την εκτίμηση και το σεβασμό μου για σένα: Με τίποτε δε θα σε «χάριζα», Θοδωρή μου, σε εκείνους που  δόλια και υπονομευτικά μας «διασπούν» και μας «χωρίζουν». Και ευτυχώς, ξέρω να ξεχωρίζω καλά την… ήρα από το στάχυ.